Да наступных буйнамаштабных альбомных дзеянняў яшчэ сто вёрст, ды й тыя ўсе лесам, але трэба ж і варушыцца хаця б трошкі, хоць апошнія падзеі варушэнню зусім і не спрыялі. Як уэлсаўскія марсіяне сядзелі ў сваёй яме, утойліва нешта там калупаліся, а вакол толькі дым і выбліскі, вось так і мы. Нарэшце, вылезла такая пачвара. Адразу паслухаць можна на Bandcamp, а калі раптам захочацца, дык можна проста браць адсюль.

Вось так вось жылі мы, смачна елі і моцна пілі, і тут неяк раптам са здзіўленнем зразумелі, што прыйшоў час святкаваць дзесяцігоддзе. Хаця лепей было б сказаць - не зразумелі, бо калі гэтыя гады ўсе прайшлі - кадук яго ведае: нібыта толькі ўчора той Nocturnal Fest быў, а паглядзіш - не. Не ўчора. Амаль што пяць гадоў таму.

Адсвяткавалі без размаху, але надта добра і, так бы мовіць, у два заходы. Першы заход быў «спартыўны», заселі за каньяк і распачалі більярдную бойку тысячагоддзя; як высветлілася, у нашым гурце ўсе наскрозь прафесіяналы ды тытаны більярду, так што сумаваць не прыходзілася, а калі непрафесійны, але надзвычай настойлівы хор распачаў пра чорнага крумкача, стала зразумела, што свята атрымалася ўдалае.

Заход другі быў больш нам звыклы: паехалі піць піва. Каб было больш цікава, паехалі ў Вільнюс, бо там, кажуць, піва такое смачнае, што... што... карацей, смачнае. Тут трэба адзначыць: не хлусілі людзі, так і ёсць. Як высветлілася, смачныя там яшчэ і настойкі, наліўкі, гарэлкі, так што пад вечар мы трошкі стаміліся, залезлі ў нумар, слухалі песні «Гражданской Обороны», ад якіх хацелася падпаліцца і выкінуцца у акно і вынішчалі піўныя запасы. Культурны адпачынак.

Так што ўсё добра, панове. Галоўнае, як кажа Адольф Леанідавіч, - сэрцам не старэць.

Вось так яно было, на тым дні нараджэння.